مفلسی دست تهی بر سودن ارزانی کند

پنجهٔ بیکار بیعت با پشیمانی کند

چشم من از درد بیخوابی در این وادی گداخت

سایهٔ خاری نشد پیدا که مژگانی کند

از حیا هم شرم می دارم ز ننگ اشتهار

جامهٔ پوشندکی حیف است عریانی کند

دل به غفلت نه که دردفع تمیز خوب و زشت

خانهٔ آیینه را زنگار دربانی کند

جز به موقع آبروریزی ست عرض هر کمال

غیر موسم ابر بر دریا چه نیسانی کند

تا به همواری رسد دور درشتیهای طبع

هرکه را رنگی ست باید آسیابانی کند

سبحه را گردآوری چون حلقهٔ زنار نیست

کفر چون هموار شدکار مسلمانی کند

نامه ای دارم بهار انشا که طبع بلبلش

چون صریر خامه پیش از خط غزلخوانی کند

بی تامل هرزه نالیهایم از خود می برد

کاش چون بند نی ام خجلت گریبانی کند

شرم بیدردی عرق می خواهد ای بیدل مباد

بی نمی ها دیده را محتاج پیشانی کند